Wiersz Jaana Kaplinskiego

***

Szliśmy do domu, mój syn i ja.

Zmierzchało. Księżyc na nowiu

stał w zachodnim niebie i obok

pojedyncza gwiazda. Pokazałem ją synowi,

tłumacząc, jak powinniśmy zwracać się do księżyca,

i że ta gwiazda jest jego służebną.

Kiedy zbliżaliśmy się do domu, powiedział,

że księżyc jest daleko, tak daleko

jak to miejsce, dokąd chodziliśmy.

Ode mnie usłyszał, że księżyc jest o wiele dalej,

że gdybyśmy robili dziesięć kilometrów dziennie,

zajęłoby nam koło stu lat, żeby dojść do księżyca.

Nie to jednakże go interesowało.

Droga była już niemal sucha.

Rzeka rozlewała się na moczarach. Kaczki

i inne ptactwo wodne hałasowały przed nocą.

Śnieg był chrupki pod nogą – pewnie znów

marzło. Okna domów

były ciemne. Tylko w naszej kuchni

błyszczało światło. Obok naszego komina

jaśniejący księżyc, tuż przy nim

pojedyncza gwiazda.

Jaan Kaplinski

tłum. Czesław Miłosz