Wiersze poetki „zawieruchy” na 1 Maja

Trzy słowa najdziwniejsze

Kiedy wymawiam słowo Przyszłość, pierwsza sylaba odchodzi już do przeszłości.

Kiedy wymawiam słowo Cisza, niszczę ją.

Kiedy wymawiam słowo Nic, stwarzam coś, co nie mieści się w żadnym niebycie.

Platon, czyli dlaczego

Z przyczyn niejasnych,

w okolicznościach nieznanych

Byt Idealny przestał sobie wystarczać.

Mógł przecież trwać i trwać bez końca,

ociosany z ciemności, wykuty z jasności,

w swoich sennych nad światem ogrodach.

Czemu, u licha, zaczął szukać wrażeń

W złym towarzystwie materii?

Na co mu naśladowcy

niewydarzeni, pechowi,

bez widoków na wieczność?

Mądrość kulawa

Z cierniem wbitym w piętę?

Harmonia rozrywana

przez wzburzone wody?

Piękno

z niepowabnymi w środku jelitami

i Dobro

– po co z cieniem,

po co z cieniem,

jeśli go wcześniej nie miało?

Musiał być jakiś powód,

Choćby i drobny z pozoru,

ale tego nie zdradzi nawet Prawda Naga

zajęta przetrząsaniem

ziemskiej garderoby.

W dodatku ci okropni poeci, Platonie,

roznoszone podmuchem wióry spod posągów,

odpadki wielkiej na wyżynach Ciszy …

Ze wspomnień

Gawędziliśmy sobie,

zamilkliśmy nagle.

Na taras weszła dziewczyna,

ach, piękna,

zanadto piękna

jak na nasz spokojny tutaj pobyt.

Basia zerknęła w popłochu na męża.

Krystyna odruchowo położyła dłoń

na dłoni Zbyszka.

Ja pomyślałam: zadzwonię do ciebie,

jeszcze na razie – powiem – nie przyjeżdżaj,

zapowiadają właśnie kilkudniowe deszcze.

Tylko Agnieszka, wdowa,

powitała piękną uśmiechem.

 

 

Wszystko

Wszystko –

słowo bezczelne i nadęte pychą.

Powinno być pisane w cudzysłowie.

Udaje, że niczego nie pomija,

że skupia, obejmuje, zwiera i ma.

A tymczasem jest tylko

strzępkiem zawieruchy.

Wisława Szymborska